VIGESIMO NOVENO (20/11/2019) ICING ON THE CAKE

Een hele drukke dag gevuld met een magnifieke zonsopkomst, veel haken & de ontmoeting van onze nieuwe couchsurfinghost.

Stipt om 3u30 worden we uit bed gehaald om onze laatste 200 verticale meters te doen & onze langverwachte zonsopkomst te checken! De wandeling is volledig in het donker, een eerste keer voor ons & met een mooi overzicht op de nog slapende stad.

Eens aangekomen kiest iedereen voor zich het beste plaatsje uit (lees waar geen gebroken glas ligt) om zich te nestelen in hun slaapzak. We zijn ruim op tijd, zoals gisteren, dus staren vol verwachting naar de steeds lichter wordende horizon. Nog half slapend zien we prachtige lichteffecten & een steeds meer zichtbaar wordende omgeving. De zonsopgang mag je zien als de kers op de taart, want de omgeving op zich is al een spektakel & maakt de hike hiernaartoe al meer dan de moeite waard. Onze aimabele gids Bianca vertelt ons nog over de geografie van de omgeving, waar ze later die dag nog lichtjes op gecorrigeerd wordt door André. Na ruim de tijd genomen te hebben om de zonsopgang volledig in ons op te nemen wandelen we nog de krater rond & beginnen we onze afdaling.

Deze is voor mij persoonlijk het lastigste van de laatste dagen. Het is een aanslag op mijn knieën & linker enkel. Het grote voordeel is echter dat je wel meer van de omgeving kan genieten want je hoeft niet steeds op je stappen te letten, al blijkt snel dat ik dit beter wel wat meer had moeten doen. Het is op veel plekken uitkijken geblazen door de vele losse steentjes & het duurt niet lang voor ik eens mijn hand moet zetten, niets ergs, maar wel een geperforeerde Camelbag & licht geplooide tripod. De verdere wandeling is vermoeiend, maar eens beneden des te bevredigend.

Als afsluiter van de meer dan aangename hike krijgen we nog “de beste lunch van Guatemala” voorgeschoteld in een lokaal restaurantje. Bianca is er alvast lyrisch over, maar we kunnen haar wel volgen, Nikita neemt de kip, ik de vis (beide gefrituurd uiteraard). Helemaal voldaan is het tijd om terug te keren met ons privé busje. We proberen nog wat slaap in te halen op de 2,5u durende rit terug naar Xela. Toegekomen halen we onze zakken leeg, maken we onze eigen zakken klaar, reserveren & betalen we direct ook voor onze volgende hike van zaterdag. Een heel aangename verrassing is dat we nog kunnen douchen bij onze nieuwe vriendin Andrea, wat enorm deugd doet!

Eens aangekomen kiest iedereen voor zich het beste plaatsje uit (lees waar geen gebroken glas ligt) om zich te nestelen in hun slaapzak. We zijn ruim op tijd, zoals gisteren, dus staren vol verwachting naar de steeds lichter wordende horizon. Nog half slapend zien we prachtige lichteffecten & een steeds meer zichtbaar wordende omgeving.

Hierna gaan we onze bus naar Salcajá gaan zoeken, want we hebben vanavond onze volgende Couchsurfing op het programma staan. We weten alvast dat we niet veel rust zullen kennen, want het is een serieuze babbelaar. Dat hadden we al snel door na de vele voiceberichtjes op Whatsapp. Aan parque El Carmen afgezet vinden we plaats op een bankje dicht bij wat mensen, want Nikita is er niet geheel gerust in, zeker nadat we aangesproken worden door een ouder koppel dat ons meldt dat het hier niet echt veilig is. Een dik uur later arriveert José, doen we ons eerste uitgebreid gesprek, waarna hij ons naar zijn ouderlijk huis brengt voor een avondmaal & kennismaking met zijn moeder.

We krijgen een heel plaatselijk gerecht, roereieren met tomaat, puntpaprika, ajuin, vergezeld van tortilla’s & verse frijoles (bonen). Verrassing! Hierna nemen we nog een aantal selfie’s & converseren we nog tot een uur of 10, waarna het voor hen duidelijk wordt dat we heel moe zijn & ze voorstellen om ons te brengen naar onze slaapplaats. Deze is gelegen in een huisje midden in de peche boomgaard. Daar het donker is zien we er nog niet echt veel van maar het lijkt hier enorm leuk te gaan worden.