SEPTUAGESIMO SEXTO DIA (6/1/2020) COMING DOWN THE MOUNTAIN

Na een korte nacht hiken we naar de bergtop van Acatenango gevolgd door een snelle afdaling.

Ik word wakker gemaakt door Nikita want ik heb de wekker niet horen afgaan. Snel ons klaarmaken & met slecht 4 & een gids begint onze klim naar de top. Het is terug een heel zanderige klim, waardoor het allesbehalve een “walk in de park” is, maar we komen zonder veel moeite boven. Hier zijn we verre van de eersten. Dit volledig negerend zoeken we een goed plekje die zowel beschutting biedt tegen de koude wind als een mooi overzicht geeft op de vulkaan & de zonsopgang. Aan deze kant is het weer goed, aan de andere kant heel bewolkt, dus blijven we maar hier. In het donker doet Él Fuego nog steeds zijn best om ons te blijven verbazen, we weten soms niet waar eerst te kijken. Het is echt moeilijk om een keuze te maken tussen de zonsopkomst & de uitbarstingen, want beide zijn ze het mooist wanneer het nog donker is. Als dit nou geen luxeprobleem is!

Het naar beneden gaan gaat een stuk vlotter door het losse zand, we skiën bijna de berg af. Met volledig met stenen gevulde schoenen terug aan het kamp gekomen, geven we onze havermout af & krijgen we deze klaargemaakt en vergezeld van een koffie terug. De havermout smaakt na deze adembenemende morgen, de koffie is iets minder.

Het is moeilijk afscheid nemen van deze plek, maar uiteindelijk starten we maar aan onze afdaling. Deze gaat eigenlijk heel snel, zelfs voor de volledige groep. Er zijn zelfs stukken waar ik samen met een paar anderen & een gids de berg afloop. Tenslotte is dit alles bij elkaar genomen iets minder erg voor mijn knieën.

Eens beneden is het toch al aardig opgewarmd. Nu is het tijd voor mijn overwinningssnackje: de brownie. Die is zelfs zo lekker dat we er alle 4 nog één kopen wanneer we terug zijn aan het bureau. Daar toegekomen krijgen we ook allemaal een pintje & terwijl iedereen zijn geleende of gehuurde dingen terugbrengt maak ik mijn zakken in orde.

Daar we onze shuttlebus ook via Wicho’s & Charlies hebben geboekt rest ons enkel nog een uurtje te wachten & onze rekening te vereffenen. Ik blijf bij onze zakken terwijl de dames nog eten voor tijdens onze busrit gaan halen. Lekkere broodjes van Él Viego Café, aangevuld met onze brownies zijn we er volledig klaar voor.

De bus zit helemaal vol, waardoor ik niet zoveel kan slapen als gehoopt, maar deze rit is slechts 3u voor we toekomen in Panajachel. We kennen onze weg hier al, dus gaan we rechtstreeks naar het dok waar we direct de boot op kunnen richting Santa Cruz. Ook de boot zit overvol & de golven zijn hoog, waardoor we veel trager varen dan we hier gewoon zijn.

Wanneer we in Santa Cruz van de boot stappen, is onze hostel net voor het dok. We spreken af om allemaal een lekkere douche te gaan nemen: die kunnen we wel gebruiken na onze trek! Daarna spreken we in onze hostel af.

Iedereen terug fris & fruitig gaan we op zoek naar eten. Toch wel weer een klimmetje naar boven in Santa Cruz, maar we worden beloond met een lekker drankje & een prachtig uitzicht over het meer & de vulkanen. Spijtig genoeg is de keuken hier al gesloten, dus doen we nog een wandelingetje alvorens terug naar beneden te gaan richting onze hostel. Net ervoor vinden we nog een tof plekje waar we uiteindelijk helemaal alleen met ons vieren genieten van een lekker avondmaal. Na het eten gaan we nog naar het hostel van Stefanie & Nathalie om hun stekje eens te bekijken & af te spreken voor morgenvroeg. Dit lijkt een uitgelezen plek om morgen te aperitieven denken we zo!

Het is echt moeilijk om een keuze te maken tussen de zonsopkomst & de uitbarstingen want beide zijn ze het mooist wanneer het nog donker is. Als dit nou geen luxeprobleem is!