SEPTUAGESIMO QUINTO DIA (5/1/2020) ACATENANGO BABY!

Het hoogtepunt in de planning van de meiden: de Acatenango trek! Nikita & ikzelf gaan zelfs een stapje verder & doen er ook nog Él Fuego bij.

Vol goesting springen we uit onze tent deze morgen, want vandaag gaan we hopelijk terug een uitdagende hike doen. Deze keer is het met ‘Wicho’s & Charlies’. We passeren via Stefanie & Nathalie & gaan dan naar het bureau, een kleine 10’ wandeling, waar we hartelijk ontvangen worden met een koffie & ontbijt. Met dit ontbijt, pannenkoeken, vers fruit & echt Frans brood, kunnen we ons geen betere start van deze trip voorstellen!

We krijgen onze lunch, die er trouwens ook heel appetijtelijk uitziet, mee & krijgen ook nog een woordje uitleg voor we met zijn 22 de bus opstappen. Toch wel een grote groep, hier komen ook nog 4 gidsen bij.

De trek begint met een heel pittige klim van anderhalf uur voor we aan de inkom van het park komen waar we ons ingangstickets moeten betalen. Hierna is het nog een goed uur klimmen vooraleer we een groot stuk “Guatemalteeks plat” hebben. Onze lunch is idd heel lekker: een vegetarisch Frans broodje. Er zitten nog een aantal dingen in ons zakje, waaronder havermout, waarvan niet echt duidelijk is of we dit vandaag mogen opeten of niet.

Na een 5-tal uur wandelen langs onvergetelijke uitzichten komen we aan ons kamp. Je kan je geen beter zicht voorstellen op Él Fuego, één van de nog steeds actieve vulkanen in dit gebied. Deze is zelfs vorig jaar nog uitgebarsten met catastrofale gevolgen voor een aantal dorpjes.

Hier wordt ons de keuze gegeven om hier te blijven, naar de ‘summit’ (bergtop) van Acatenango te gaan of voor Q200/pp te hiken tot op 200m van Él Fuego. Stefanie & Nathalie gaan voor de summit, Nikita & ik gaan voor de Fuego. Dit maak je tenslotte maar één keer in je leven mee denken we zo bij onszelf. Tenslotte kunnen we morgenvroeg voor de zonsopkomst ook nog naar de summit gaan.

We krijgen nog even de tijd om te relaxen waarna we allen tezamen vertrekken op ons respectievelijk avontuur. De hike is zwaar, maar zeker niet zo erg als ze lieten uitschijnen. Iets meer dan een uur later staan we op onze uitkijkpost. De avond begint in te zetten.

Het is hier enorm koud met een erg ongure wind, maar wanneer we na wederom een mooie zonsondergang te hebben gezien, in het donker de uitbarstingen mogen aanschouwen, kan ik het niet beter omschrijven als een puur genot. We blijven 30’ verbaasd kijken naar dit spektakel, tot we spijtig genoeg van onze gids terug moeten.

De terugkeer is voor één meisje echt wel enorm lastig dus het gaat heel traag. Ik ben wel wat uitgehongerd wanneer we terug aan ons kamp komen, met als gevolg dat ik wel teleurgesteld ben in het feit dat ik slechts een klein kommetje pasta voorgeschoteld krijg & zelfs niet kan bijvragen. Voor de Q200 extra hadden ze toch ook wat meer eten kunnen voorzien, al was het maar een snackje.

Na onze maaltijd wordt er nog, uitgeput maar voldaan, in de stoeltjes op de bergrand genoten van het steeds uitbundiger wordende schouwspel dat de Fuego ons presenteert. Dit doet ons wel denken dat het nog beter was geweest om de trek naar daar nà het eten in te plannen. Nikita krijgt er maar niet genoeg van om foto’s te trekken van de vele uitspattingen, de ene nog mooier dan de andere, maar ik hou het toch voor bekeken, de wekker staat om 4:30.

Met dit ontbijt, pannenkoeken, vers fruit & echt Frans brood, kunnen we ons geen betere start van deze trip voorstellen!

Het is hier enorm koud met een heel ongure wind, maar wanneer we na wederom een mooie zonsondergang te hebben gezien, in het donker de uitbarstingen mogen aanschouwen, kan ik het niet beter omschrijven als een puur genot.