NONAGÉSIMO PRIMER DIA (21/1/2020) POLLITOS VISITAN GALLINAS

Vandaag gaan we van de ene lieve host naar de anderen. We hebben namelijk de kans om te verblijven bij Lupe & Hugo, de eerste mensen die we hebben ontmoet in El Salvador & die direct zeiden ‘mi casa es su casa’. Dus besluiten we hen vandaag op te zoeken aan het meer Coatepeque.

Eventjes vroeg uit de veren om afscheid te nemen van onze super host Carlos. Ook al is het (waarschijnlijk) geen goodbye, maar een ‘we zien je later’, want hij heeft ons uitgenodigd om dit weekend samen met hem & enkele vrienden naar Playa Azul te gaan. Een aanbod dat we - na onze vorige super tijd aan de kust met hem - uiteraard volledig zien zitten!

Na het afscheid toch nog even een beetje proberen slapen, wat niet echt lukt. Om 9.30 beginnen we uiteindelijk de dag met een lekker & gezond ontbijtje: broodjes met smeerkaas, tomaatjes, komkommer & avocado. Dit terwijl onze Canadese roomie Albra de overschot van de pupusas van eergisteren opeet.

Tegen 10:30 zijn we klaar om aan ons volgende avontuur te beginnen & stappen we - na uitgebreid afscheid genomen te hebben van Perry & Mafalda - gepakt & gezakt het huis van Carlos buiten.

We besluiten het er op te wagen om niet naar het busstation te wandelen, maar langs de kant van de weg te wachten & te hopen dat er een juiste bus gaat passeren. Na een 5tal minuten passeert er een bus die we zoals achteraf bleek dus konden nemen. Dan nog maar 9 minuten langer wachten op de volgende. Na een ritje van een half uurtje komen we aan in El Congo, waar we na 10 minuten op de volgende bus stappen die ons zou moeten afzetten aan ‘Club Coatepeque’, voor de deur van de suite van Lupe & Hugo.

Een vriendelijke bewaker met een geweer dat weer bijna zo groot als hem is, vraagt ons welk gezin we komen bezoeken. En nadat we dit hebben gemeld, opent hij enthousiast de poort voor ons. Uit het niets verschijnt er een jong kereltje die zo waar nóg enthousiaster aangeeft met ons te zullen meewandelen naar hun huis. Het ziet er hier chique uit!

Niet veel later komen we toe aan suite 9 & worden we meer dan hartelijk ontvangen door Lupe & Hugo. Onmiddellijk krijgen we twee biertjes voorgeschoteld & een grote kom chips: het lijkt alsof ze ons kennen.

Tijdens het aperitieven praten we uitgebreid over van alles & nog wat, waaronder wie ze zijn & hoe hun familie in elkaar zit. Lupe is een vrouw van 69 jaar die geboren is in Durante (Mexico), maar sinds haar 12 jaar in de USA woont. Haar man Hugo is 70 jaar & is oorspronkelijk van Concepción de Ataco (El Salvador) & woont eveneens sinds zijn 12 jaar in de USA. Beiden wonen ze nu in San Francisco Bay Area. Ze zijn dit jaar 50 jaar getrouwd & hebben samen 2 kinderen: een zoon (Hugo junior) van 48 jaar & een dochter (Jessica) van 44 jaar. In totaal hebben ze 5 kleinkinderen, waar ze duidelijk helemaal gek van zijn. Uiteraard mogen de nodige foto’s niet ontbreken. Ook van hun huizen (jaja, in het meervoud) krijgen we foto’s te zien & misschien kunnen we het woord ‘huizen’ beter vervangen door ‘gigantische villa’s’.

Een uurtje later stelt Lupe voor om naar het meer te wandelen: dat is maar een woord! We trekken onze zwemkledij aan & via het privé eigendom wandelen we naar de stijger. Vlakbij het meer is er ook nog een zwembad. We zijn hier weer duidelijk met ons gat in de boter gevallen! Steve & ik springen elk om beurt van de stijger in het eerder wilde water, er is namelijk veel wind vandaag. Lupe & Hugo kijken geamuseerd toe.

We laten ons drogen in de zon & genieten van de rust hier aan het meer. Na een anderhalf uurtje indommelen besluiten we terug naar het huisje te gaan. Hier is ondertussen de tafel gedekt & staat het eten al op het vuur. We krijgen een lekkere soep van yuca & chipillin voorgeschoteld met pupusa’s, kip & rijst. Wat een leven!! Owja: Lupe heeft ook nog vers ananas-papaya sap gemaakt voor ons.

Na het eten zitten we buiten op hun terras & keuvelen we verder, afgewisseld met wat mopjes. Wat is het hier rustig. Volgens het koppel zijn zij momenteel de enigen hier op het gebied. Wanneer het onderhoudspersoneel dingen begint te verbranden, besluiten we naar binnen te gaan.

Ook hier gaan de leuke gesprekken gewoon verder, terwijl ons ondertussen nog vanalles om te eten wordt voorgesteld. Wanneer ze ons een ijsje aanbieden, kunnen we echt niet weigeren. Het smaakt! We worden uitgenodigd om morgen mee naar hun ander eigendom hier in El Salvador te gaan: en soort finca met verschillende fruitbomen in Zaragoza. Dat zien we uiteraard helemaal zitten! Man man man, wat zijn zij zoooo’n een lieve mensen! Ze lijken er ook wel van te genieten dat we bij hen op bezoek zijn. Heerlijk is dit!

Tegen 20:30 kruipen ze onder de wol, wij lezen/schrijven nog een beetje in onze grote kamer met privé badkamer (dat is lang geleden!) om ook vroeg te gaan slapen & ons voor te bereiden op weer een groot avontuur morgen!