DIA 110 (9/2/2020) NO CANOPY

Een rustdag na onze hike van gisteren. We gaan het tranquile dorpje La Campa eens gaan bezoeken.

De dag begint niet zo denderend, want Nikita voelt haar niet zo in haar nopjes. De trek van gisteren blijft duidelijk wat in haar lijf hangen. Toch beslissen we om ons op het gemak klaar te maken en het mooie dorpje La Campa te gaan bezichtigen. De Lonely Planet heeft hierover niet veel te melden behalve dan dat je daar zeker de Canopy Extremo moet gedaan hebben, het zou namelijk één van de meest dramatische van Centraal-Amerika zijn.

Gezien David gisteren ons te vertellen had dat het er tof vertoeven is en je er zeker al liftend naar toe moet gaan, luisteren we naar zijn raad. Veel anders is er toch niet meer te beleven hier in Gracias.

We wandelen naar de weg naar La Campa, steken onze duim omhoog en zetten onze grootste glimlach op het gezicht. Het duurt zowat 4 auto’s voor toch een aangenaam ouder koppel stops en ons een lift aanbied. Wat “smalltalk” en voor we het beseffen zijn we op onze bestemming.

La Campa is inderdaad een heel klein dorpje en veel activiteit valt hier niet te bespeuren. Alles lijkt ook dicht (tenslotte is het wel zondag) dus veel mogelijkheden om de Extremo te doen zijn er niet. Plots komt er een pick-up het plein opgereden met 5 man die Canopy roepen. Bij navraag over de prijs blijkt het iets duurder te zijn dan een aantal jaar terug, L700, maar nu blijkt wel dat het enkel cash kan betaald worden en er hier in dit dorpje uiteraard geen ATM is. Cash hebben we wel niet genoeg bij. Dus helaas pindakaas geen Canopy Extremo voor ons.

David had ons wel ook nog gezegd dat het zeker de moeite loont om, los van het feit of je de Canopy doet of niet, eens naar de canyon te gaan kijken. We hebben nog tijd genoeg, om 16u zijn onze hosts pas terug, dus wandelen we maar eens de kleine 2km omhoog. Tenslotte is dit goed om de spieren niet te laten verstijven.

De Lonely Planet heeft hierover niet veel te melden behalve dan dat je daar zeker de Canopy Extremo moet gedaan hebben, het zou namelijk één van de meest dramatische van Centraal-Amerika zijn.

Daar is het inderdaad een heel mooi zicht op de canyon. Ze zijn duidelijk allemaal mee gegaan naar het plein, want wanneer we een kijkje gaan nemen bij Canopy Extremo zijn we helemaal alleen. Perfect om wat toffe foto’s te nemen zou ik zeggen.

Na de zichten volledig in ons te hebben opgenomen keren we terug naar de hoofdweg om terug ons gelukt te testen met het hitchhiken. Na een halve stoflong te hebben opgelopen door het passerende verkeer krijgen we toch terug een lift na slechts tiental minuutjes wandelen. Het koppel met tienerdochter is wel van het stille type. Nikita probeert een conversatie in gang te steken waarop ze heel enthousiast en vriendelijk antwoorden, maar daarna valt het terug volledig stil. Dan maar genieten van een stille rit naar Gracias met wat Mexicaanse muziek op de achtergrond.

In Gracias gaan we naar hostel Guancascos voor een cappuccino. Nikita heeft zin in zoet dus we nemen er een brownie met ijs bij om te delen. We maken van dit moment gebruik om nog wat couchsurfers te zoeken voor Tela aan de kust, een beetje te letten over Nicaragua en te kijken of er nog interessante auto’s te koop zijn.

Hierna spoeden we ons om zeker op tijd terug te zijn, maar uiteindelijk kunnen we nog op het dooie gemak wat lezen en rusten tot 17:45 voor onze hosts thuis arriveren. We bespreking elk ons weekend. Erna ga ik nog even mee met Dalma achter ijs want we krijgen een kadootje: mangosmoothie! Daarna zondert het koppel zich even af in hun kamer, Roney om op zijn PlayStation te spelen, Dalma om even met haar boekclub bezig te zijn. Wij gaan dan maar iets gaan eten.

Zoals al elke avond hier is het doods op straat. Er heerst hier ook een cultuur van eten overdag en ‘s avonds thuis eten, want alles is hier heel vroeg gesloten. We vinden nog een plekje aan de grote baan waar 2 mensen zitten, waarschijnlijk kennissen van de eigenaar, waar we een parrillada (grill vleesschotel) delen.

Eens terug in het studiootje maken we voor de laatste keer ons matras op in de keuken, want morgen gaan we naar Lago Yojoa.