DIA 104 (3/2/2020) BORDERCROSSING #5

Na toch wel iets langer dan verwacht in El Salvador te hebben doorgebracht gaan we vandaag richting Copan Ruinas in Honduras. Het belooft een lange dag te worden.

Om iets na 5u even wakker om afscheid te nemen van Ever, die moet namelijk weer richting Cancasque voor zijn werkweek. We snoezen nog wat tot 6:10 en staan dan ook op, maken ons klaar en gaan richting de hoofdbaan. Daar nemen we na 10’ te wachten bus 125 richting een kruispunt waar we moeten overstappen om bus 119 die ons na anderhalf uur afzet in La Palma.

Hier lopen we eens kort rond, drinken we een cappuccino & bezoeken zowel het piepkleine museum van Llort als zijn ‘La Semilla de Dios’. Daarna hebben we het zo eigenlijk wel gezien hier. Het is een tof dorpje om in te slenteren, maar het geeft toch een licht gevoel “fake” te zijn.

Op zich gaat het slechts om €3, maar het gaat er hem vooral om het feit dat hij weer het gevoel geeft dat de gringo’s er weer zijn om uit te persen.

We wachten een half uurtje op onze bus naar de grens waar we terug vlot kunnen oversteken. Hier hebben ze wel wat meer technologie aan de Honduriaanse grens, want er wordt een foto van ons getrokken en onze vingerafdrukken worden gescand. Waarschijnlijk om dit allemaal te bekostigen betalen we wel $3pp.

Na een kleine wandeling stappen we op een colectivo die ons in Ocotepeque afzet. Daar wachten we tot 13:00 om ons vijfde voertuig van de dag te nemen, ditmaal naar La Entrada. Hier moeten we echter L400 betalen voor de rit in een minibus, wat ik wat aan de hoge kant vind. Dus ik haal mijn google translate boven om een medereiziger te vragen hoeveel hij betaald heeft. Het antwoord is L130, dus roept Nikita de bushulp tot bij ons en vraagt hem vriendelijk of het kan dat we toch wel wat teveel hebben betaald. Hij antwoordt heel onduidelijk en snel en loopt uiteindelijk terug richting de deur. Dus nu is het even wachten om te zien of we onze L140 nog terug zien. Dit is namelijk het verschil tussen straks geld te moeten zoeken in La Entrada of pas vanavond of morgenvroeg in Copan Ruinas.

Dit belet ons echter niet om van het mooie uitzicht te genieten, maar is wel een spijtige eerste indruk.

Wanneer we toekomen in Entrada, spreekt Nikita de bushulp nog eens aan over het geld terwijl hij rondholt & ons probeert te negeren. Uiteindelijk geeft hij een hoop briefjes, om ons wat om de tuin te leiden, maar dit is opgeteld slechts L50, dus nog L90 te weinig. Nikita dringt aan maar hij springt op zijn bus en gaat ervandoor. Op zich gaat het slechts om €3, maar het gaat er hem vooral om het feit dat hij weer het gevoel geeft dat de gringo’s er weer zijn om uit te persen.

Er staat wel direct een nieuwe minibus klaar om ons naar onze eindbestemming te brengen: Copán Ruinas. En dit gebeurt via hele mooie groen heuvels. Het is toch weer een heel ander zicht dat we in El Salvador hebben gezien. De temperatuur ligt hier ook beduidend lager.

Na 6 bussen en 9,5u reizen komen we aan bij het mooie koloniale stadje. We gaan snel wat geld afhalen, wat bij Banque Occidente heel vlot gaat, zelfs zonder kosten en voor betrekkelijk grote bedragen. Daarna vervolgens we onze weg naar Express Americano (een koffieketen hier in Honduras) waar we internet hebben en onze afspraak doorgaat met onze nieuwe host: Jaime.

Onze 2 grote cappuccino’s zijn amper besteld of hij is er al. Dus we drinken terwijl we kennis maken onze drankjes op en gaan dan met hem naar zijn appartementje op een boogscheut van het centrale plein. Jaime lijkt alvast weer een hele toffe kerel te zijn, is industrieel ingenieur, maar werkt voor een bedrijf die zaken regelt voor de douane.

Na ons alles getoond te hebben die er te tonen valt in zijn appartement zegt hij plots dat hij voor een half uur weg moet. Geen probleem voor ons, dit geeft ons de mogelijkheid om het kleine stadje eens te ontdekken en bij ViaVia te passeren om wat info over de omgeving te vragen.

Daar worden we eigenlijk niet veel wijzer en gaan dus maar terug naar het centrale plein, die trouwens één van de mooiste en properste is die we tot nu toe op onze reis hebben gezien. Benieuwd of die er ook zo mooi uitziet overdag.

We gaan dan maar iets eten met Jaime in zijn favoriete comedor, waar hij elke ochtend en avond eet. Het wordt een cena tipica, wat eigenlijk lollig is, want in elk land zeggen ze dat het een typisch gerecht voor hun land is, maar dit is gewoon bijna overal in Latijns Amerika hetzelfde. Niet tegenstaande dat we het nog steeds lekker is en we het dus zonder veel moeite naar binnen werken.

Erna wil Jaime ons kost wat kost nog het plaatselijke bier van Honduras, SalvaVida, laten drinken dus koopt hij twee blikjes en slurpen we deze op het dakterras op terwijl we het hebben over onze eventuele plannen voor morgen.

Plots moet hij nog even zijn dochter van 6 jaar bellen, dus gaan wij ons maar gaan klaarmaken voor bed.