DIA 103 (2/2/2020) PALINDROMEDAY

Een uitzonderlijke dag met een uitzonderlijke host naar een uitzonderlijke plek.

Goed uitgerust gaan we aan de ontbijttafel zitten. We krijgen een lekker roereitje met brood & zelfs een delicatesse van El Salvador: quesadilla. Dit heeft dezelfde naam als wat we reeds kennen van in de andere landen, maar is een volledig ander gerecht. Het is een zoet sponzig gebak met kaas. Ik vind het nog meevallen, Nikita is, terwijl er tochkaas inzit, niet verkocht.

Tijdens het ontbijt stelt Ever voor om een hike te doen naar een plek waar ze al even naar uitkijken, maar moesten uitstellen doordat ze 8 maanden op hun nummerplaten moesten wachten. We gaan dus met veel plezier akkoord om naar de waterval van Chorro Blanco te gaan. We vinden deze bovendien nergens terug, dus is eens een niet toeristische plek veronderstellen we.

De rit ernaartoe zou anderhalf uur duren, maar wij hebben toch niets gepland voor vandaag. Uiteindelijk wordt het een rit van ruwweg 3u! En buiten het prachtige zicht op zowel het Suchitotomeer als op 4 vulkanen van El Salvador was het niet echt een aangename rit te noemen. We pikken enkele passagiers op onderweg, want er zijn een paar bikers die de rit toch wat onderschat hebben zo blijkt.

Eens toegekomen met ons 5 (jaja, de hond Kimby mag mee) worden we hartelijk ontvangen door de uitbater, een super vriendelijke oudere meneer. We gaan verder door het inkomgebouwtje & dan blijkt het toch toeristischer te zijn dan gedacht. Niet dat er buiten wat jeugdige bikers veel toeristen zijn, maar vooral het feit dat er borstweringen zijn geplaatst, padjes gemaakt, bankjes voorzien & dat de vriendelijke uitbater zelfs continu in de weer is om de bladeren uit de poules van de waterval te halen .

We zien op een bordjdat er 3 miradors zijn, dus komen we overeen om eerst de inspanning te doen voor we ontspannen. Na een aantal minuten naar beneden wandelen zijn we reeds aan de eerste viewpoint. Mooi, maar zoals te verwachten was het water wat flauwtjes. De omgeving daarentegen is adembenemend.

Wel is er een serieuze harde wind hier, die ik persoonlijk wel nog verfrissend vind. Tot mijn verbazing keren we terug naar de waterval in plaats van verder te hiken naar de andere miradors. Het was dus niet echt de moeite dat ik mijn wandelschoenen deze morgen heb aangetrokken.

Eens boven besluit ik deze dan ook direct te wisselen voor mijn flipflops. Eerst trekken we wat fotootjes en dan trekt iedereen behalve Nikita zijn zwemkleren aan. Ever is de eerste die in het water gaat, ik duik niet veel later in het ijskoude sop en daarna volgt Erika. Zowel de hond als Nikita hebben geen zin om hun snuitje nat te maken & genieten vanop de zijlijn.

Ik word het koude water snel gewoon, maar na 10’ is het toch tijd om me wat in de zon te leggen, tenslotte geeft de sterke wind een extra dimensie aan de koude.

We verplaatsen ons naar de hangmatten & eten wat fruit dat we eerder tijdens onze rit hiernaartoe hebben gekocht.

Tegen 13u komt de eigenaar plots met 2 kommetjes naar ons, waarvoor we hem uitgebreid bedanken, Erika volgt met de andere twee. We zetten ons aan een picknicktafel om onze lekkere ´Sopa de rez´ naar binnen te werken. Dit is soep op basis van rundsbouillon. We moeten direct aan het kille weer thuis denken waar dit gerecht helemaal op zijn plaats zou zijn.

Tot 14:30 genieten we nog op verscheidene plekjes van de zon tijdens allerhande gesprekken, tot Erika plots zegt: “Vamonos”. We kijken achter ons & iedereen blijkt inderdaad verdwenen, dus gaan we op het gemak terug naar de ingang waar we de o zo vriendelijke heer betalen. We mogen zelfs kiezen hoeveel we hem betalen voor het eten. Vind ik persoonlijk altijd wat onaangenaam: steeds moeilijk in te schatten.

Op de terugrit nemen we weer wat volk mee, waaronder de vrouw en kleine dochter van de eigenaar. Als we op de plek zijn waar we ze afzetten zijn we 45’ verder. Als zij dit elke dag te voet moeten doen: sterk!

Wanneer we terug in de bewoonde wereld zijn, na nog eens te hebben gestopt om toch een laatste keer de omgeving in ons op te nemen, gaan we een koffietje drinken. En na die uitputtende hike (😂) hebben we er zelfs een gebakje bij verdiend.

Daarna rest ons enkel nog het laatste stuk van de rit, waar we nog op zoek gaan naar aardappelen voor vanavond, echter zonder succes.

In het huis oefen ik nog wat Spaans en bespreken we onze planning van morgen, want we hebben daarnet in de wagen beslist om El Pital dan toch niet te doen en richting Honduras te trekken. Erna heb ik zelfs het geluk om naar de laatste drie quarters van de Super Bowl te kunnen kijken. Eindelijk eens een live Super Bowl al is het zonder pintjes of vrienden.

Ik supporter voor de San Francisco 49rs, speciaal voor Lupe (de Mexicaanse dame van het Coatepeque meer), maar deze zullen het spijtig genoeg niet halen. Het is wel een spannende wedstrijd tot op de laatste 3 minuten.

Voor ons avondeten wordt het een cena tipica: ei, frijoles, gebakken banaan en crema, waarbij we nog de overschot van onze groentjes eten.

Gezien onze hosts al 3 jaar een huis aan het bouwen zijn in El Pital en ze horen dat ik in de bouw zit, zitten we na het eten even samen om hun ideetjes rond de badkamer te bespreken.

Als afsluiter van de dag kijken de vrouwen naar een talentenshow terwijl de mannen nog naar de ontknoping van de SB54 kijken.