DECIMOSEPTIMO DIA (8/11/2019) GOING FOR 2 IN A ROW

We riskeren ons toch een tweede georganiseerde tour te maken & dit vooral omdat we hier al heel veel goeds over hebben gehoord & we het kunnen combineren met een transfer naar onze volgende bestemming: San Cristobal de las Casas.

Jaja, vandaag gaan we voor de tweede keer voor een georganiseerdere tour. Aangezien ze ons pas om 12 uur komen halen vandaag, starten we de dag met een plonsje & trekken wat baantjes in het zwembad, dit afgewisseld met wat leeswerk. We beseffen nog maar eens hoe mooi het leven hier is! Althans voor toeristen. Voor we de bus op gaan, eten we nog twee potjes noodles, de ene al wat smaakvoller dan de andere.

Het nadeel van het regenseizoen is dat het water nu bruin in plaats van azuurblauw is, maar hé de watervallen zijn des te mooier door de hoeveelheid water dat er afstroomt.

Vandaag is het uur van ophalen op zijn Mexicaans & om 12.30 arriveert het busje. Onze 2 grote rugzakken worden op de achterbank gegooid (al een geluk dat het busje niet vol zit, want geen idee waar ze onze rugzakken dan zouden leggen). Na een 45-tal minuten komen we toe bij de eerste stop: de Misol-Ha waterval. Hier krijgen we slecht 30 minuten vrije tijd. Aangezien het regenseizoen is, is ze eens zo impressionant & is er niet 1 waterval, maar zijn het er 3. Het water valt echt met een enorme kracht naar beneden. Gedurende de 30 minuten hebben we niet enkel de tijd om ze “langs voor“ te bewonderen, maar we kunnen ook achter de waterval doorlopen. Ook dit is een leuke, doch zeer natte, ervaring. De waterval is zelfs zo krachtig dan we het hele pad niet kunnen nemen. We trekken nog de laatste typische toeristen foto’s & gaan terug naar de bus.

De rit naar onze volgende stop, de Agua Azul watervallen, duurt een uurtje. Via zeer kronkelende & hobbelige wegen racet onze chauffeur meerdere andere auto’s voorbij. De uitzichten zijn echter prachtig, het maken van een foto toch niet evident. Wanneer we toekomen worden we echt letterlijk aan de inkom van een restaurant uit het busje gezet met de woorden van de chauffeur "het is hier lekker & heeft heel economische prijzen". We teren echter nog op onze noodles & gaan direct op ontdekking. Even gaan we de verkeerde kant op (ja ik beken dat ik de weg koos) & komen via modderpaadjes aan het einde van de waterval. Hier is er echter niet veel te zien, dus keren we maar terug. De andere kant is zo veel mooier. Het nadeel van het regenseizoen is dat het water nu bruin in plaats van azuurblauw is, maar hé de watervallen zijn des te mooier door de hoeveelheid water dat er afstroomt. Via verschillende uitzichtpunten lopen we tegen de stroom in naar het hoogste punt, waar we vriendelijk verzocht worden niet verder te gaan. Uiteraard mogen ook hier langs de kant de verkopers niet ontbreken. Bij het terugkeren besluit ik om nog even te baden in het water. In tegenstelling tot de watervallen van Roberto Barrio is het hier eerder dobberen in het water. Na 2uur & half te hebben mogen rondlopen, is het tijd om terug naar de bus te gaan. Oef, onze zakken staan er nog in, bewaakt door onze slapende chauffeur.

We kozen deze dagtour eigenlijk omdat we reeds halfweg zijn naar onze volgende bestemming: San Cristobal de las Casas. Onze verbazing is dan ook enigszins groot dat we toch terug op dezelfde bus moeten als de mensen die terug keren naar Palenque, maar de chauffeur verzekert ons dat we iets verder moeten overstappen. Ik krijg weer het meest gehoorde woord tot dusver te horen: espera! Een aantal Spaanssprekende vrouwen worden bij het eerste kruispunt uit het busje gelaten & moeten daar wachten op hun chauffeur om naar San Cristobal te gaan. Tegen ons zeggen ze (jaja je kan het raden): espera! We keren gewoonweg 40 minuten terug in de richting van Palenque waardoor we er slechts 35 minuten van verwijderd zijn. Hier stoppen al de tourbusjes & moet iedereen die naar San Cristobal gaat uitstappen. We delen onze verbazing met Duitse toeristen. Tegen hen zeiden ze dat we helemaal tot hier terug moeten komen omdat als de “overdracht van de toeristen“ elders gebeurt, er betaald zou moeten worden door het feit dat we regiogrenzen oversteken. Verder wordt ons ook gemeld dat alle busjes hier verzamelen omdat we een politie-escorte krijgen gezien we in het donker zullen rijden. Blijkbaar is de weg tussen Palenque & San Cristobal een iets gevaarlijkere weg omdat er geregeld auto’s/busjes overvallen worden. We begrijpen het niet helemaal, maar wachten geduldig op onze transfer. Na een kwartiertje mogen we opstappen op het volgende busje om natuurlijk terug 40 minuten op dezelfde weg te rijden.

De rit duurt echter nog 3 uur langer & we zitten helemaal achteraan in het busje, wat maakt dat we de gigantische bulten & putten in de weg volledig voelen. Niet zo aangenaam, maar hé we zijn toch niet overvallen, los van het feit dat we wel geen escorte hebben gezien. Behalve enkele Mexicanen die vandaag een uitstap deden van San Cristobal naar de Palenque Ruïnes, zit er nog een Duitse toeriste, die in Londen woont, in het busje. Een zeer sociale dame, die duidelijk fan is van de “fin de semanas”. Na de lange hobbelige rit, worden we nagenoeg afgezet aan ons hotelletje & gaan we direct slapen. Een deugddoende & lange dag.