CUADRAGESIMO QUINTO DIA (6/12/2019) HUMMINGBIRDS NO WAY

Deze dag staat volledig in het teken van “de mooiste weg van Belize”: The Hummingbird Highway

Om onze roadtrip van vandaag wat extra kleur te geven sta ik wat vroeger op om onze picknick voor te bereiden: gebakken kip & guacamole. Wanneer Nikita ontwaakt gaat zij achter geld, we moeten ons verblijf namelijk nog betalen. Ze brengt ook nog lekker brood & lekkere koffiekoeken mee.

Tegen 9:30u zetten we aan, maar dan merkt Hans een probleempje op: de beugel die zijn reservewiel ondersteunt heeft een serieuze scheur. Geen ramp, wiel in de camper & uitkijken naar een lasser onderweg. Wanneer we een paar kilometer verder zijn schiet zijn “check engine”-lichtje echter ook aan. Gezien onze bestemming, Hopkins, nog kleiner is dan hier, nemen we het zekere voor het onzekere & rijden een stukje terug naar ‘Malcom’s Garage’. Hier slaan we twee vliegen in één klap, want ze kunnen hier ook lassen. Na het uitlezen van de motor blijkt er eigenlijk niets aan te hand & is het lichtje terug uit. Er blijkt echter ook een scheur in het aluminium gedeelte van de beugel te zitten & daarvoor moet Hans naar een andere garage. Daar doen ze hun werk, maar - zoals enigszins te verwachten viel - loopt er toch iets mis: de alulas drupt op het achterlicht & brandt door het plastic. Voordeel is dat Hans wel niets hoeft te betalen. De voormiddag gaat wel zienderogen voorbij, maar we zijn nu wel weer volledig mee met ons dagboek & Nikita kent ondertussen de Lonely Planet van Belize bijna uit haar hoofd.

Meestal is de weg van goeie kwaliteit, een mooie groene omgeving die heel erg wisselt qua landschap & wij trappen weer lekker veel lol in de truck.

Iets na de middag kan ons avontuur eindelijk echt beginnen. We laten de hoofdstad Belmopan lekker links liggen & cruisen direct de Hummingbird highway op. Ik begrijp onmiddellijk waarom ze het de mooiste weg van Belize vinden. Maar eerlijk gezegd is dit nu ook geen uitdaging in dit land. Meestal is de weg van goeie kwaliteit, een mooie groene omgeving die heel erg wisselt qua landschap & wij trappen weer lekker veel lol in de truck. Het leven kan slechter! Nikita heeft alweer goed haar huiswerk gemaakt & heeft ook haar kaartje bij met alle fototoestelletjes op: dit zijn dan natuurlijk alle stops die we moeten doen. Ze zijn niet zo talrijk & we starten met ‘The Blue Hole’, neen niet te verwarren met het duikersparadijs in de Caraïben, maar het St. Hermans Blue Hole National Park. In Belize hebben ze namelijk graag van alles twee exemplaren. Deze hole is een kleine cenote die ook een helder blauw gat heeft, maar veel meer dan een lekkere afkoeling is het niet. We bezoeken ook een grot in dit park, met onze zaklantaarns in de aanslag gezien het er pikdonker is. Wat het extra leuk maakt is dat we daar helemaal alleen zijn!

Na onze verkoeling gaan we terug op pad: onze volgende stop wordt …, ja eigenlijk hebben we alles al gehad. We stoppen nog even aan een bordje voor een waterval maar gezien het betalend is & we gisteren toch al hele mooie watervallen hebben gezien bedanken we & rijden verder.

Eenmaal in Hopkins toegekomen blijkt nog maar eens dat het hoogseizoen toch nog niet echt op gang is getrokken. We rijden eerst eens naar de hostel die Skinny voorstelde & vervolgens zetten we de weg verder naar het strand voor een fotoshoot van de truck. Nikita vindt een kokosnoot, iets waar ze toch al een hele tijd naar uitkijkt. Hans haalt zijn machete boven & Nikita drinkt er met volle teugen van. Wanneer ik ervan proef merk ik dat deze toch al goed aan het fermenteren is, dus raad ik aan een iets verser exemplaar te zoeken. Ondertussen zien we vissers hun buit van de dag uit hun kleine sloepen halen & met kruiwagens alle richtingen uitgaan. We kijken met veel genoegen hoe ze een deel van hun vangst reeds kuisen, tot groot jolijt van de fregatten die boven hen vliegen, wachtend op wat ingewanden die de zee worden ingeworpen.

We rijden terug naar het gasthuis. Onze gastvrouw Rosie is nog niet aanwezig, dus gaan we maar wat op ontdekking in haar tuin tot aan de zee. Mooi stukje land, heel rustgevend. Wanneer Rosie arriveert krijgen we de keuze uit alle beschikbare kamers, omdat er geen ander klanten zijn vandaag. Morgen daarentegen is haar gasthuis volledig volgeboekt door een familie Belizianen. Niet erg: we waren toch van plan slechts 1 nacht te blijven. We kiezen de roze kamer, zetten er onze zakken neer & gaan met Hans op ontdekking.

Veel is er niet te zien in Hopkins, je moet er vooral zijn voor de rustige Garafunie Caraïbische vibe & de kust. Het stadje telt twee lange straten, dus houden we het snel voor gezien & keren dan maar terug via het strand.

Na onze wandeling wordt het tijd voor een pintje. We stappen het enige café waar volk zit binnen & zien vooral gringo’s. Er speelt een live band, ‘Band Meets Woman’, & deze doen het verre van slecht. Het worden uiteindelijk een paar biertjes vooraleer we besluiten de terugweg naar onze bedjes aan te vatten.